Een jaar geleden verliet ik gewapend met bul vrolijk de RuG op weg naar een nieuw leven buiten de universiteit. Na 7 jaar meer of minder activiteit op het Zernike-complex heeft de RuG een vaste plaats in mn hart veroverd. Het blijkt best lastig zo’n lange relatie van de een op de andere dag volkomen uit je systemen te verwijderen. En waarom zou je ook.
Vandaag maakte ik voor het eerst weer een bezoek aan de universiteit. Virtueel wel te verstaan. Een Indische collega wil zich graag academisch laten bijspijkeren en daarbij denk ik natuurlijk meteen aan mijn oude vriendin, de RuG. Eenmaal aangekomen op www.rug.nl vervalt mijn behoefte om oude herinneringen op te halen onmiddelijk. Sterker nog, herinneringen vervagen. Ze lijken ineens veel minder duidelijk…
De RuG blijkt haar huisstijl te hebben aangepast aan de tijd. Al dan niet bewust heeft ze daarmee zichzelf onherkenbaar gemaakt voor het verleden en ik ben in de war. Heeft ze dan niet meer aan mij gedacht het afgelopen jaar? Nee, natuurlijk niet. Maar voor mijn herinnering is het jammer dat dit verleden een andere kleur heeft gekregen. En om me nog meer in verwarring te brengen koos ze daarbij de clubkleuren van een schaatsvereniging.
In de drang naar vooruitgang maken mensen goedbedoelde, maar ongeremde sprongen. Hoe vaak veranderen de grootste merken in jouw wereld rigoureus van huisstijl? Is het waarheid als een “designer” van buiten roept dat je met rood-grijs geen website kunt maken? Ik voel me opnieuw vervreemd en hoop dat ik op mn werk nog wel welkom ben.
Hoera, neem dit mee naar de ALV